Na anderhalve maand…
Het leven begint na anderhalve maand vrijheid een tikje saai, doelloos, stuurloos te worden. De eerste weken waren fantastisch, nog op de high van het weg-zijn. Niet meer naar de campus hoeven, niet meer de saaie werkzaamheden en saaie omgeving zien, dag in dag uit. Ik had toen ook lekker veel energie om van alles en nog wat te doen: de zolder omtoveren tot atelier, naar De Biotoop, het vlas in de tuin zien bloeien, koken voor Joost (en mij), Paper Orchestra, en natuurlijk heel veel toneel. Ik was bang in een gat te storten, maar dat viel allemaal reuze mee. Ik was tevreden en voldaan.
Het vlas bloeit met prachtige blauw-paarse bloempjes.
Nu, na anderhalve maand, begint het toch wat te wringen. Ik heb minder motor om de projecten die gaande zijn door te blijven doen. Ben vooral moe, wil graag in de tuin zitten en boekjes lezen. Niet diepgaande literatuur, nee: chicklit. Sophie Kinsella en Marian Keyes herlezen. Beetje thee drinken, af en toe opstaan om 3 sprieten onkruid te rukken, en dan weer zitten. In de zon, ook, terwijl dat toch niet echt goed is voor je huid - ook niet met zoveel pigment als ik heb.
Het hoort er vast bij, bij het proces. Maar ik voel onrust. Ik wil Zinvol en Doelgericht bezig zijn. En ook nu vol Trots schrijven over wat ik allemaal al heb Gedaan en allemaal Doe. Laten zien dat deze stap Heel Erg Fantastisch is, dat ik nu helemaal op stoom ben en vol energie en vol kracht mijn nieuwe pad bewandel. Maar ja...
Mijn gedachten schieten heen en weer tussen acceptatie dat dit er ook bij hoort, en frustratie over mijn gebrek aan daadkracht. Ik vraag me af of juist dit niet ook heel normaal is - of dat ik juist actie moet ondernemen, moet gaan plannen en structureren en gedisciplineerd mijn dagen in moet gaan vullen. Zoals altijd bij twijfel zoek ik hulp in een boek. Vandaag is dat 'Ik heb de tijd', van Paul Loomans. In de overvloed aan efficiency en effectiviteitsboeken is zijn boodschap een verademing: vertrouw op je onderbewuste, wees in het hier en nu, en je doet als vanzelf wat je zou moeten doen. Ik las het al een tijd geleden, en hoewel ik niet meer precies weet wat hij schreef, staat het gevoel dat ik ervan kreeg me nog scherp voor ogen. Niet dat krampachtige controleren van de tijd en van je activiteit, maar vertrouwen op het leven, op je eigen energie en op wat zich aandient. Het komt wel goed, je doet wel wat je moet doen op het moment dat het nodig is.
Terwijl ik het nu opschrijf, voel ik al meteen meer kalmte in mijn lijf. Het komt wel goed. Ik mag en kan vertrouwen op mezelf. Ik hoef niet hard te werken om te zorgen dat alles de goede kant op gaat. Ik weet wat goed is voor mezelf, voor de mensen in m'n omgeving, voor m'n omgeving.
Jammer dat het boek op dit moment in een verhuisdoos zit, nu de zolder in staat van verbouwing is. Anders kon ik er mooi wat quotes uithalen, en deze blogpost ermee volplakken. Nu moet je het boek zelf maar gaan lezen (kijk bij je bibliotheek!) als je nieuwsgierig bent :-)
