Doe ik er toe?

De einddatum is bekend... Per 1 april, geen grap, doe ik geen werk meer voor de RUG. Ik kan nog wel een tijdje gebruik maken van mijn pasje, dus als ik naar de universiteitsbibliotheek wil, kan ik gewoon naar binnen. Maar eerlijk gezegd ben ik er niet zo vaak geweest als ik vooraf had bedacht, in de afgelopen 4 jaar. Sommige dingen zijn blijkbaar leuker in je fantasierijke hoofd dan in de praktische werkelijkheid.

April 2025

Maar goed, 1 april dus. Nogmaals: geen grap. Op 31 maart is de afscheidsborrel. Weet nog steeds niet hoe ik die ga invullen - speech? spel? iets met theater of kunst? een performance? Of ga ik gewoon staan en laat ik het over me heenkomen, als een vreemde op andermans feestje? Als de buitenstaander die ik me vaak voelde?

Het hele idee was juist om deze keer heel bewust afscheid te gaan nemen, er de tijd voor te nemen en het goed en grondig aan te pakken. Maar ik heb nog steeds geen idee wat ik ga doen. Vorige week, bij een van de 'intervisies' die ik op dit moment veel heb (koffie drinken met vrienden, praten over werk en collega's en onderlinge verhoudingen), zei iemand dat ik strak probeerde de touwtjes in handen te houden. Zelf sturen. Zelf plannen. Zelf invullen. Zelf regisseren. Wat zit daar toch onder, werd me gevraagd. Tja...

Eigenlijk was het antwoord niet heel ingewikkeld (en altijd als ik 'eigenlijk' zeg, weet ik al wat er aan de hand is, eigenlijk).

Ik denk niet dat mijn collega’s me verschrikkelijk vonden. Ben ook niet bang om te horen dat ik gemist ga worden. Lijkt me wel fijn, eigenlijk. Te horen dat ik iets heb betekend, iets heb toegevoegd, iets heb bijgedragen.

Het is dat neutrale middenstuk, tussen wel en niet missen. Bang dat ik er überhaupt niet toe deed. Dat het niets uit heeft gemaakt dat ik er was. Sterker: dat er niemand komt. Omdat ze geen zin hebben. Of geen tijd. Dat ik daar in mijn eentje sta, met alle borrelhapjes en mijn powerpoint-speech, in een lege ruimte waar zo’n gure wind doorheen waait. Beetje creepy sfeer. Wel ’n mooi beeld voor een fotoshoot of horrorfilm…

Heerlijk, hoe je fantasie zo met je op de loop kan gaan. Moet wel een beetje om mezelf grinniken - aan de ene kant die doemgedachten en anderzijds daar ook wel weer de grap van zien. En uiteindelijk kan ik er niet zoveel aan doen wat er gebeurt. Ik vertrouw erop dat het goed komt. Natuurlijk komt het goed! Op naar de balans tussen vasthouden en loslaten.

Photo by Serge Le Strat on Unsplash